To, co jest u nas. /11.08.14/

Hej!

Ostatnio trochę się  u nas działo. Między innymi zaobserwowałam u mojego psiaka, że ma potworną obsesję na punkcie zabierania butów. Broń Boże, nie można zostawić żadnego buta, klapka, sandała, kalosza, trampka, martensa, conversa, crocsa, adidasa w innym miejscu niż szczelnie zamknięta szafka. W innym wypadku taki bucik jest bardzo narażony na ostre harusine szczęki. Mamy bardzo dużo pogryzionych butów. Na szczęście do większości z nich można wsadzić stopę. Bardzo kochamy Harry'ego, on nas też, gdyby mógł, nie zabierałby nam butów, jednak to jest zdecydowanie silniejsze od niego. Biedak musi z tym okropieństwem walczyć.

Drugą rzeczą, którą notorycznie zabiera są szczotki i mopy. Gdyby chociaż zabierał i nimi sprzątał! Ale nie, bierze i ucieka ze szczotką trzy razy większą od siebie. Kiedyś wczołgał sobie taką szczotkę na fotel i w spokoju obgryzał kij i szmatę. Och, Harry!

Chodź tutaj, ty moja szczoteczko..

Nie martw się, mopie, będę zawsze przy tobie.

Ta poduszka od dziś jest moja !!

Patrz, Maria, zabrałem Emilowi jego skrzynkę z narzędziami. Ciekawe, czy będzie jej szukał..?

Od piątku zabraliśmy się bardzo poważnie do ćwiczenia komendy "Siad, zostań".Idzie nam naprawdę nieźle, Harry zostaje na duże odległości, niestety nie powiem Wam na jak daleko, brakuje mi miarki w oczach, ale na pewno jakieś postępy są.

Na piątkową tresurę zabrałam ciasteczka z wątróbką (przepis w poprzednim poście), zdały egzamin na 6+. Na razie nimi tresuję Harry'ego, kiedy mi się skończą, spróbuję upiec inne, a przepis na pewno znajdziecie tu - na blogu.

W sobotę , gdy akurat nakrywaliśmy do śniadania, zgadnijcie, kto wziął w zęby pilota i uwaga... włączył telewizor! I jeszcze jedna niespodzianka... odłożył pilota na miejsce, widocznie miało być to tylko szybkie wzięcie czegoś w zęby.

Wczoraj, Harry zasnął połową w łazience i połową w przedpokoju. Biedak nie mógł się zdecydować, gdzie chce spać i w trakcie rozmyślań zasnął. Pomogłam mu podjąć tę niebywale trudną decyzję i zaniosłam go do swojego łóżka. Kiedyś moja mama sobie założyła, że Harry, czy jakikolwiek inny pies, będzie spał zawsze na dole, a my - ludzie u góry. Jednak, kiedy Harry był malutkim szczeniaczkiem i płakał za mamą, był w obcym miejscu, to spał przez półtora miesiąca u mnie w pokoju, a najczęściej właśnie w łóżku. Potem wyjechałam na kolonię, a Harry przez ten czas nauczył się spania na dole. Gdy po dwóch tygodniach wróciłam, Harry spał czasem u góry, czasem na dole. Teraz generalnie śpi u góry, bo chce być blisko nas - tak, jak Marley. Więc, kiedy powiedziałam mamie, że Marley - też labek, zawsze spał u góry, nawet, gdy był stary, schorowany i nie miał sił i tak przychodził do góry, to moja mama porzuciła swoje wszelkie nadzieje.

Haruś śpi - łapy w łazience, reszta w przedpokoju

Nawiązując do Marley'a, chyba wszyscy znacie tę historię. Ostatnio w końcu przeczytałam książkę. Jak zawsze historia wzruszyła mnie i do śmiechu, i do łez. Pragnę zacytować Wam fragment z tej książki, który oddaje w pełni sens życia z psem:

"Każdy pies musi musi mieć na swoim koncie rozdarte poduszki i poszarpane dywany. Każdy związek ma swoje dobre i złe strony. Za wszystko, co złe, odpłacał nam radością i przywiązaniem. Moglibyśmy kupić mały jacht za to, co wydaliśmy na naszego psa i rzeczy, które zniszczył. Ale czy jacht czekałby przy drzwiach na nasz powrót? Czy wskoczyłby na kolana lub zjeżdżał z góry na sankach, liżąc po twarzy? Marley zasłużył na swoje miejsce w naszej rodzinie. Zaakceptowaliśmy go takim, jakim był, i jeszcze bardziej kochaliśmy go za to." ~ John Grogan

Na koniec jeszcze kilka zdjęć zrobionych ostatnio, bo bez nich było by mniej ciekawie :))

Dobre to jedzonko

Wszędzie się wcisnę

Ach te królicze łapy <3

Tulenie do ściany

Fajowy ten kamień ;)

Ależ jestem wysoko!

Sleep

Pozdrawiamy

Harry i Maria